viernes, 13 de enero de 2012

Técnica Peapa

Definición

É unha técnica de analisis da realidade, como mostra o seu nome:

Preguntar

Escuchar

Analizar

Priorizar

Actuar

La P de preguntar

Partimos de que temos claro o problema, a situación, a realidade que queremos analizar (se non é así, esa será a nosa primeira tarefa). Iso axudaranos a identificar as fontes de información máis apropiadas, a seleccionar a os animadores máis adecuados en cada caso (os que teñan
unha relación máis directa coa situación, o colectivo, o territorio que imos
a analizar)
A nosa tarefa, neste paso da análise, consistirá fundamentalmente en preguntar. A pregunta é unha ferramenta esencial do coñecemento. É difícil facer preguntas a outras persoas se previamente
non nos preguntamos a nós mesmos, se non nos habemos formulado os interrogantes.
Así pois, habemos de seleccionar e elaborar as preguntas relacionadas coa situación ou realidade a estudar que imos formular a nosos diferentes informadores ou que imos intentar responder consultando outras fontes.

As preguntas deben ser as xustas, nin moitas, nin poucas (de maneira que non nos acheguen
suficiente información significativa). Polo xeral, canto máis concreto sexa o alcance da nosa análise e máis reducido o número de animadores e fontes, o número de preguntas e a profundidade destas poderá ser maior. Pola contra, canto máis ampla sexa a realidade que analizamos e maior o número de fontes e animadores que necesitemos consultar, deberemos acoutar as preguntas e as cuestións para que a análise non se váianos das mans.

La E de escuchar

Non analizamos a realidade para afirmar a nosa percepción particular das cousas, para confirmar as nosas hipóteses previas senón para construír unha nova visión (un novo nivel de coñecemento) máis completa e complexa, que nos permita desenvolvernos mellor nesa realidade.


Escoitar significa algo máis que oír educadamente, aínda que isto sexa imprescindible,
tamén implica atender, recoller e rexistrar todas as opinións, informacións e datos que obtemos como resposta ás nosas preguntas, compartámolos ou non, sexa cual sexa a fonte de información.
Unha escoita activa supón unha actitude de interese, atención, respecto cara as opinións e informacións que recibimos, supón unha disposición e unha vontade de entender o sentido do que os outros nos comunican.

Escoitar tamén significa saber ler a documentación de que dispoñemos, buscar e entresacar a información que nos interesa, a que dá respostas as preguntas que nos formulamos, nos textos,informes, estudos, estatísticas,etc. que están ao noso alcance. Con frecuencia, esta tarefa de lectura e análise debe ser un primeiro paso, mesmo antes de poñernos a preguntar, pois axudaranos a comprobar se as nosas hipóteses de análise están ben orientadas e enfocadas, e facilitará a concreción das preguntas. Pero, en calquera caso, necesitamos tratar coa maior fidelidade esa información, recollela e rexistrala, para poder analizala posteriormente. Os medios que utilicemos para recoller e rexistrar a información deben ser sinxelos, doados de comprender e aplicar por parte dos que participan na escoita, doadamente consultables cando faga falta. Podemos utilizar medios e soportes moi diversos para recoller e rexistrar a información, como veremos con maior detalle máis adiante, empregando e combinando distintas linguaxes e formas (fichas, fotos, video, gravacións,
testemuños e cuestionarios escritos, fichas estatísticas,papelógrafos, tarxetas,
memorias...).

La A de analizar

Tras a pregunta e a escoita, tócanos procesar e analizar a información de
que dispoñemos, e iso significa, basicamente, realizar as seguintes tarefas:

. Seleccionar a información significativa.
. Ordenar, clasificar os datos e informacións.
. Relacionalos entre si.
. Interpretalos, cuestionalos, sacar conclusións.
. Elaborar ou completar o noso Mapa da Realidade.

La P de priorizar

Con frecuencia, a análise da realidade achegaranos abundantes informacións e permitiranos identificar unha boa cantidade de necesidades e problemas na comunidade, no colectivo social ou no territorio.
Outras veces, cando abordemos un problema ou unha situación determinada, a análise levaranos a descubrir facetas e aspectos, causas e consecuencias cos que non contabamos inicialmente (por exemplo: a relación da deterioración ambiental coa incidencia de certas enfermidades, ou o creci-minto de embarazos en adolescentes relacionados co fracaso escolar, a falta de alternativas de ocio, etc.) porque todos os aspectos da realidade están interrelacionados como comentabamos ao comezo.


Todos eses aspectos interconectados son moi importantes para o coñecemento da realidade e haberemos de telos en conta sexa cual sexa o carácter da nosa acción.

La A de actuar

As necesidades e situacións priorizadas deben traducirse en obxectivos de
a nosa acción para darlles resposta. A análise permitiranos tamén coñecer e concretar moito mellor os destinatarios. Os obxectivos concretaranse en actividades, en accións, en proxectos ou programas, que aproveitarán os recursos dispoñibles, tamén identificados na análise.
Estas accións se evaluan, analízanse, para aprender delas e melloralas. Deste xeito péchase o círculo: a avaliación da acción significa un novo punto de partida da análise da realidade, permítenos ter unha visión permanentemente actualizada de como están as cousas e facilita a renovación
das nosas prácticas.

  • Coñecer e analizar para poder actuar.
  • As necesidades priorizadas tradúcense en obxectivos, que concrétanse en accións, axeitadas aos recursos, que se desenvolven e avalían para aprender delas e melloralas.(Ver planificación e elaboración de proxectos).
  • A avaliación da nosa práctica, da acción, é un novo punto de partida no noso coñecemento e análise da realidade.

El cuento de los seis ciegos y el elefante

Este cuento nos muestra los errores que cometemos con el analisis de la realidad ya que solo nos quedamos con lo que primero que percibimos.

Los seis ciegos y el elefante

En la Antigüedad, vivían seis hombre ciegos que pasaban las horas compitiendo entre ellos para ver quién era el más sabio. Para demostrar su sabiduría, exponían sus saberes y ocurrencias y luego decidían entre todos quién era el más convincente.

Un dia, discutiendo acerca de la forma exacta de un elefante, no conseguían ponerse de acuerdo. Las posturas eran opuestas y como ninguno de ellos había podido tocar nunca un elefante, decidieron salir al día siguiente a la busca de un

ejemplar, y de este modo poder salir de dudas.

Puestos en fila, con las manos en los hombros de quien les precedía, emprendieron la marcha enfilando la senda que se adentraba en la selva. No habían andado mucho cuando de pronto, al adentrarse en un claro, se dieron cuenta que estaban al lado de un gran elefante.

Los seis sabios ciegos estaban llenos de alegría, y se felicitaban unos a otros por su suerte. Finalmente podrían resolver el dilema y decidir cuál era la verdadera forma del animal.

El primero de todos, el más decidido, se abalanzó sobre el elefante preso de una gran ilusión por tocarlo. Sin embargo, las prisas hicieron que su pie tropezara con una rama en el suelo y chocara de frente con el costado del animal.

-El elefante –exclamó– es como una pared de barro secada al sol.

El segundo de los ciegos avanzó con más precaución, con las manos extendidas. En esta posición tocó dos objetos muy largos y puntiagudos. Eran los colmillos.

-¡La forma de este animal es exactamente como la de una lanza...sin duda es así!

Entonces avanzó el tercer ciego. El elefante, ya algo curioso, se giró hacía él y le envolvió la cintura con su trompa. El ciego agarró la trompa del animal y la resiguió de arriba a abajo, notando su forma alargada y estrecha, y cómo se movía.

-Escuchad, este elefante es como una larga serpiente.

Era el turno del cuarto sabio, que se acercó por detrás y recibió un suave golpe con la cola del animal, que se movía para asustar a los insectos que le molestaban. El sabio agarró la cola y la resiguió de arriba abajo con las manos. No tuvo dudas y exclamó:

-Ya lo tengo, es igual a una vieja cuerda.

El quinto de los sabios se encontró con la oreja del animal y dijo:

-Ninguno de vosotros ha acertado en su forma. El elefante es más bien como un gran abanico plano.

El sexto sabio era el más viejo de todos, y cuando se encaminó hacia el animal, lo hizo con lentitud, encorvado, apoyandose en un bastón. De tan doblado que estaba por la edad, pasó por debajo de la barriga del elefante y tropezó con una de sus gruesas patas.

-¡Escuchad! Lo estoy tocando ahora mismo y os aseguro que el elefante tiene la misma forma que el tronco de una gran palmera.

Todos habían experimentado por ellos mismos cuál era la forma verdadera del elefante, y creían que los demás estaban equivocados. Satisfecha así su curiosidad, volvieron a darse las manos y tomaron otra vez la senda que les conducía a su casa.

Otra vez sentados bajo la palmera que les ofrecía sombra y les refrescaba con sus frutos, retomaron la discusión sobre la verdadera forma del elefante, seguros de que lo que habían experimentado por ellos mismos era la verdadera forma del elefante.

Fuente: http://www.amnistiacatalunya.org/edu/2/jj/jud-elefante.html

Técnica dos tres deseos do genio

Definión

É unha técnica de analisé da realidade onde os participantes piden tres desexos.

Ficha técnica

Tamaño do grupo: un grupo mediano-grande

Duración: aprox. 30 minutos

Perfil dos destinatarios: a partir de 8 años

Organización dos destinatarios: en circulo

Recursos necesarios: papeles e bolígrafos

Rol do animador

El dirixe a actividade, e obten o rol de mediador.

Desarrollo da técnica

Este é o noso caso, temos un xenio disposto a concedernos tres desexos en relación a algunha situación ou problema determinado (por exemplo, en relación ao desenvolvemento do propio grupo, á solución dalgún problema que lle afecte, etc). Só pide que eses desexos sexan posibles e realistas, ou sexa, que se poidan conseguir sen recorrer a forzas extraordinarias ou sobrenaturais, que dependan da acción humana e sexan coherentes coas condicións concretas e reais existentes. Pide tamén que eses tres desexos sexan os máis importantes porque respondan ás principais necesidades relacionadas co tema ou cuestión que seleccionásemos.

Cada participante deberá pensar e escribir os seus tres desexos. Logo repartirémonos en subgrupos e compararemos, durante media hora, os nosos desexos, intentando seleccionar, de entre todos, os tres máis importantes en opinión de todo o subgrupo.

A continuación realizaremos unha posta en común, na que o voceiro de cada subgrupo irá expoñendo os seus desexos, mentres imos tomando nota de todos eles na lousa ou rotafolio.

Cando estean todos reflectidos, eliminaremos aqueles que sexan máis "máxicos", que dependan da vontade ou a acción doutras persoas alleas ao grupo, que non sexan fundamentais, que non sexan realistas. Logo, agruparemos colectivamente os que queden pola súa afinidade ou similitude. Por último, seleccionaremos os tres desexos comúns que imos pedirlle ao xenio.

Os xenios, como todo o mundo sabe, só existen nos contos. O único "xenio" que coñecemos é o propio grupo, capaz co seu esforzo de lograr o que se propoña e estea ao seu alcance. En consecuencia, tomaremos un por un os desexos e debateremos entre todos a forma de alcanzalos, identificando os pasos necesarios que debemos dar para que se leven a cabo.

Obxetivos que permite alcanzar

Obter un ánalise detallado do grupo e tamén de cada individuo.

Técnica del árbol

Definición
É unha tecnica participativa que axuda a desarrollar as ideas creativas para identificar o problemas e organizar a información recolectada, xerando un modelo de relacións causales que o explican.
Esta técnica facilita a identificación e a organización das causas e consecuencias do problema.

Desarrollo técnico
  1. Identificar o problema central
  2. Explorar e verificar as consecuencias do problema central (a copa do árbol)
  3. Identificación da relación entre os distintos efectos que produce o Problema Central.
  4. Identificación das causas e as súas interrelacións (as raíces)

Técnica Dafo


Definición

O análisis Dafo é unha metodoloxía de estudo da situación que serve para detectar factores críticos dentro de un grupo. Unha vez detectados intentase reoriéntalo. Esta basease en cuestión que planteanse no grupo con propósito de diagnostico a situación.


Ficha técnica

1. Definir de forma clara os obxetivos de estudo.

2. Clasificar os factores en:

a. Debilidades ou fortalezas (factores internos, capacidades ou recursos)

b. Amenazas ou oportunidades (factores externos)

c. Analizar a información obtida

d. Desarrollo do Plan de acción onde as debilidades correxirandose, as amenazas afrontalas, as fortalezas mantelas e as oportunidades explotalas.

Rol do animador

É o mediador na técnica e o que recolle os datos dos membros do grupo.

Obxetivos que permite alcanzar

Esta técnica permite observar a situación dos membros e os seus puntos de vista.

Desarrollo da técnica

Esta técnica é moi fácil de desarrollar xa que o grupo de membros son os que dividen os factores entre: debilidades, fortalezas, amaneza e oportunidades.

Ventaxas

· Fácil utilización

· Fomenta a participación e o traballo de grupo

· Favorece a integración do grupo e o contraste de opiniós

· Permite a definición de estratexias

Inconvintes

· Podese producir unha mala definición dos factores

o Hai factores que están en máis dunha categoría.

o Hai factores que parecen que non entran en ninguna categoría

o Outro moi xenericos e poco específicos

o Pode producirse a falta de información para a definición correcta dos factores

o Falta depriorización

o Factores que se lles da a mínima importancia

o Factores que omitidos que dan lugar a falta de compresión do problema.


jueves, 12 de enero de 2012

Philips 66

Definición
El Philips 6.6. é unha dinámica de grupo educativa onde a súa función é motivar unha discusión ordenada entre os participantes e posibilitar un intercambio de puntos de vista.

Un grupo grande dividese en subgrupos de 6 membros para discutir durante 6 minutos un tema e chegar a unha conclusión. Do informe de todos os subrgupos extraese unha conclusión xeral.

Ficha técnica
Tamaño do grupo: 4 a 6 subgrupos de 6 membros
Duración: discusión entre os subgrupos sobre 15 a 40 minutos. Para a exposición das conclusión entre 20 e 30 minutos
Perfil dos destinatarios: Persoas de alta e media cualificación
Organización espacial: disposición de subgrupos en forma circular.
Recursos necesarios: necesitase un espacio e un mobiliario flexivo para poder xerar subgrupos, e unha pizarra para poder elaborar unha proposta.

Rol do animador
O seu rol será de facilitador, integrador do traballo efectuado polos diferentes subgrupos.

Obxetivos que permite alcanzar
  • Promover a participación de todos os membros do grupo
  • Utilizar racionar o tempo
  • Lograr un acordo
  • Detectar intereses, opinións, desexos, problemas ou suxerencias dun grupo grande de persoas en pouco tempo.
  • Ampliar a base da comunicación
  • Dispoñer dun sondeo rápido das opiniós o captar a disposición xeral prevaleciente nun grupo
  • Detectar intereses, opinións, desexos, problemas ou suxerencias dun grupo grande
  • Ampliar a base da comunicación e da participación no interior dun grupo numeroso.
  • Reforzar as prácticas democráticas no interior dun grupo

Desarrollo da técnica
  1. Plantexamento dun problema por parte do animador
  2. Informar sobre o uso da técnica e a limitación do tempo
  3. Dividese o grupo en subgrupos de 6 persoas, para plantezar posibles solucións o ideas
  4. Cada un dos componentes dos subgrupos expon a su opinión durante un minuto
  5. Cada subgrupo elixe un potavoz que é o encargado de anotar, resumir e presentar as opinións ao resto do grupo.
  6. Unha vez leídos todos os informes, se discuten as conclusións
  7. O animador intenta integrar o traballo efectuado polos diferentes subgrupos.
  8. Cada subgrupo elixe un representante que se reúne con os representantes dos outros grupos para intentar chegar a unha proposta consensuada entre todos
  9. Cada representante expone a o seu grupo a proposta alcanzada.
Ventaxas
  • Asegura a participación de cada membro do grupo
  • Favorece o pensamento concreto
  • Permite obter opiniones e moita información de todos en poco tempo
  • Producese unha gran identificación co problema que tratase.
Inconvintes
  • Non funciona cando hay moitos problemas moi complicados e nos que hai que profundizar ao máximo.